Ο στενός διάδρομος του Νίκου Δένδια

ΤΟΥ ΦΟΙΒΟΥ ΚΑΡΖΗ

Το υπουργείο Εθνικής Άμυνας είναι ένα «στρατιωτικό νεκροταφείο» πρωθυπουργικών φιλοδοξιών. Από εκεί προετοίμαζε ο Ευάγγελος Αβέρωφ την επιχείρηση διαδοχής του Κωνσταντίνου Καραμανλή – και έχασε από τον Ράλλη το 1980. Από εκεί ξεκίνησε και ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης, αλλά ηττήθηκε από τον Μιλτιάδη Εβερτ το 1993. Τον διαδέχθηκε ο Γεράσιμος Αρσένης, αλλά δυόμισι χρόνια αργότερα είπε το ανέκδοτο «Γιώργο, χάσαμε» πριν από την εκλογή Σημίτη το 1996. Και τη θέση του πήρε ο άλλος ηττημένος, Άκης Τσοχατζόπουλος. Από το ίδιο γραφείο ο Γιάννος Παπαντωνίου οργάνωνε τη διαδοχή Σημίτη, αλλά δεν έφτασε ούτε στην αναμέτρηση με τον Γιώργο Παπανδρέου το 2004. Αν τα ιστορικά προηγούμενα λένε κάτι, ο κ. Δένδιας δεν έχει λόγους να είναι αισιόδοξος.

Οι δικές του φιλοδοξίες δεν κρύβονται. Λειτουργεί ως ημιαυτόνομος πόλος σε σχέση με τον αποδυναμωμένο κ. Μητσοτάκη, υπογραμμίζοντας αυτή την αποδυνάμωση. Πίσω όμως από την ανακαινισμένη πρόσοψη της λεωφόρου Μεσογείων ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Είναι κοινό μυστικό ότι ο κ. Δένδιας προεξοφλείται ως διάδοχος. Και πράγματι αυτό θα συνέβαινε εάν για κάποιον λόγο προέκυπτε σήμερα η ανάγκη επιλογής. Αλλά πώς θα προκύψει; Εάν ο ίδιος είναι ο επισπεύδων, ο κ. Μητσοτάκης έχει πολλούς τρόπους να αμυνθεί και όλοι έχουν τεράστιο κόστος για τον κ. Δένδια. Αν τον αμφισβητήσει ανοιχτά, μπορεί να τον διαγράψει. Αν συνεχίσει τον κλεφτοπόλεμο με δηλώσεις τύπου Ρούτσι, διατρέχει τον ίδιο κίνδυνο και, επιπλέον, φθείρεται στην αναμονή, ενώ ένας ανασχηματισμός μπορεί να τον βάλει σε νέα διλήμματα. Αν επιλέξει αναμέτρηση στο συνέδριο, στις 23 Νοεμβρίου, που θα γίνουν οι εσωκομματικές εκλογές, θα διαπιστώσει πως οι αρχηγοί κάνουν συνέδριο μόνο εάν το ελέγχουν.

Οι αλλαγές ηγεσίας «εν κινήσει» δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μεταπολιτευτικά, έχουν γίνει τρεις. Μία συναινετικά, από τον Καραμανλή στον Ράλλη. Μία υποχρεωτικά, από τον Ανδρέα Παπανδρέου στον Σημίτη. Και μία εκβιαστικά, από τον Γιώργο Παπανδρέου στην τρικομματική και τον Λουκά Παπαδήμο. Τότε όμως το ΠΑΣΟΚ ήταν ένα βαθιά διχασμένο κόμμα και υπήρχε ορατή πίεση και εναλλακτική διακυβέρνησης.

Σήμερα η ΝΔ είναι δυσαρεστημένη, αλλά όχι διχασμένη. Αυτό που απειλείται είναι η εξουσία (και οι βουλευτικές έδρες), άρα οποιαδήποτε κίνηση θα πρέπει να τη διασφαλίζει και όχι να απειλεί τη συνέχισή της. Όταν ο σερ Τζέφρι Χάου πήρε μαζί του τη Θάτσερ, είχε αποφασίσει πως εκείνη η ιστορική ομιλία θα ήταν η τελευταία της καριέρας του – και ο επίδοξος διάδοχος, ο Μάικλ Χεζελτάιν, απέτυχε και συνταξιοδοτήθηκε.

Από την άλλη, για τον κ. Δένδια υπάρχει ένας στενός διάδρομος στον πολιτικό χρόνο. Η αναμονή έως τις εκλογές αποτελεί επένδυση στην αποτυχία του κόμματός του. Και όλα θα κριθούν από συσχετισμούς –μέσα και έξω – που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει.

Το σίγουρο είναι πως αν η ΝΔ χάσει μεγάλα ποσοστά, η Κοινοβουλευτική Ομάδα θα ελέγχεται περισσότερο από τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος σε κάθε εκλογική εκδοχή, ως αρχηγός του πρώτου κόμματος, θα έχει τον πρώτο λόγο στη διαπραγμάτευση – εσωτερική ή διακομματική.

Ο συντηρητικός χώρος παρουσιάζει (όπως και η Κεντροαριστερά) τάσεις κατακερματισμού. Χρειάζεται κινήσεις συγκέντρωσης. Ο κ. Δένδιας – ούτε γι’ αυτό υπάρχει αμφιβολία – μπορεί έστω σε πρώτο χρόνο να την πετύχει. Αλλά ευθύς δρόμος προς την κορυφή δεν υπάρχει. Ο κ. Τσίπρας έδειξε την περασμένη εβδομάδα ότι αρχηγική φιλοδοξία σημαίνει διάθεση για ανάληψη ρίσκου.

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ 11/10/2025 - [Μετατροπή σε κείμενο: staratalogia.gr]