Οι παράνομες και παράλογες απαιτήσεις της Τουρκίας για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας με αντάλλαγμα την απόσυρση της Στρατιάς του Αιγαίου
Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ
H Τουρκία θέτει το θέμα αποστρατιωτικοποίησης νησιών του Αιγαίου εδώ και πολλά χρόνια. Τους τελευταίους μήνες όμως και ειδικά κατά τη διάρκεια της τελευταίας ελληνοτουρκικής κρίσης επέδειξε μια εμμονή που δυστυχώς φαίνεται να έχει την «κατανόηση» κάποιων «δυτικών συμμάχων». Το αίτημα της τουρκικής πλευράς -εκτός από παράνομο και παράλογο- είναι και ύπουλο! Η Άγκυρα επιθυμεί να «αφοπλιστούν» τα νησιά του Αιγαίου και προσφέρει, δήθεν, την απόσυρση της Στρατιάς του Αιγαίου! Μόνο που αυτή η «προσφορά» είναι ένα «αδειανό πουκάμισο»!
Η τουρκική Στρατιά του Αιγαίου ή 4η Στρατιά ήταν, από την ίδρυσή της ένα επιχειρησιακό στρατηγείο. Δεν είχε και δεν έχει μάχιμες μονάδες υπό τη διοίκησή της. Μπορεί, βεβαίως πολύ γρήγορα να «τροφοδοτηθεί» με δυνάμεις αφού η μεταφορά τους από το εσωτερικό της Τουρκίας είναι πολύ απλή υπόθεση, σε σχέση με τις δυσκολίες που έχει η Ελλάδα για την προώθηση μονάδων στα νησιά καθώς μεσολαβεί το Αιγαίο.
Στο υποθετικό σενάριο «αποστρατιωτικοποίησης», οι Τούρκοι απλά θα κλείσουν κάποια γραφεία κι εμείς θα πρέπει να εγκαταλείψουμε υποδομές και εγκαταστάσεις αποσύροντας δυνάμεις που πολύ δύσκολα μπορούν να επανέλθουν σε περίπτωση κρίσης. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση κάποια ελληνική κυβέρνηση να δεχθεί να συζητήσει γι' αυτό το θέμα.
Τρεις άνθρωποι που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στις Ένοπλες Δυνάμεις εξηγούν γιατί δεν υπάρχει καμία περίπτωση συζήτησης για «αποστρατιωτικοποίηση νησιών».
Στόχος τους μια ζώνη ασφαλείας στο Αιγαίο
Ο επίτιμος Α/ΓΕΣ Στρατηγός Κωνσταντίνος Ζιαζιάς υποστηρίζει ότι η Τουρκία θέτει το ζήτημα αποστρατιωτικοποίησης νησιών για να δημιουργήσει στο Αιγαίο «μια ζώνη ασφαλείας».
Ο Στρατηγός Ζιαζιάς εξηγεί: «Οι σημαντικότεροι λόγοι που επέβαλαν στη χώρα μας τη στρατιωτικοποίηση των νήσων του ανατολικού Αιγαίου είναι:
• Η επιθετική πολιτική της Τουρκίας που εκδηλώθηκε κυρίως μετά την εισβολή στην Κύπρο.
• Η ίδρυση και οργάνωση από την Τουρκία, αμέσως μετά την πρώτη επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο (20/7/1975), της Στρατιάς του Αιγαίου (4η Στρατιά, Ege Ordusu), με έδρα τη Σμύρνη, απέναντι από τα ελληνικά νησιά, που βρίσκεται εκτός των νατοϊκών σχεδιασμών, η οποία διαθέτει μεγάλο αριθμό αποβατικών σκαφών και ειδικεύεται κυρίως στις αμφίβιες επιχειρήσεις οι οποίες βέβαια δεν θα χρησιμοποιηθούν εναντίον των Κούρδων.
• Η διατήρηση της απειλής του casus belli σε περίπτωση άσκησης του δικαιώματος της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια.
• Η αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας στο Αιγαίο από το 1974 και μετά.
• Το ειδικό επιχειρησιακό περιβάλλον του ανατολικού Αιγαίου (εγγύτητα νήσων στα μικρασιατικά παραλία, μεγάλη απόσταση από τον ηπειρωτικό κορμό της χώρας, καιρικές συνθήκες απαίτηση διεξαγωγής ειδικών επιχειρήσεων) και η εξέλιξη της απειλής η οποία περιλαμβάνει τα επιχειρησιακά πλεονεκτήματα, όπως η πρωτοβουλία δράσεων και ο αιφνιδιασμός.
Η χώρα μας υποχρεώθηκε να προβεί στις αναγκαίες αμυντικές προπαρασκευές στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου που θα της επιτρέψουν, αν χρειαστεί, να ασκήσει το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας όπως αυτό προβλέπεται στο άρθρο 51 του Χάρτη του ΟΗΕ.
Καμία διάταξη αυτού του Χάρτη δεν θα εμποδίζει το φυσικό δικαίωμα της ατομικής ή συλλογικής νόμιμης άμυνας σε περίπτωση που ένα μέλος των Ηνωμένων Εθνών δέχεται ένοπλη επίθεση, έως τη στιγμή που το Συμβούλιο Ασφαλείας θα πάρει τα αναγκαία μέτρα για να διατηρήσει τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια.
Το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας έχει χαρακτήρα jus cogens (αναγκαστικού δικαίου) και συνεπώς έχει υπέρτερη ισχύ σε σχέση με τυχόν συμβατικές υποχρεώσεις, δηλαδή διαθέτει αυξημένη νομική ισχύ και υπερισχύει όλων των άλλων διεθνών κανόνων, σύμφωνα με τα άρθρα 53 και 64 της Συμβάσεως της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών. Άλλωστε, το άρθρο 103 του Χάρτη του ΟΗΕ παραμερίζει κάθε αντίθετη συμβατική δέσμευση, όπως είναι σχετικά άρθρα της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων. Το πολύ ισχυρό δικαίωμα της νόμιμης άμυνας δεν μπορεί να κατασταλεί από τους έωλους τουρκικούς ισχυρισμούς ότι τα νησιά μας έχουν στρατιωτικοποιηθεί για επιθετικούς σκοπούς κάτι που προκαλεί θυμηδία.
Η νομική αφύπνιση της Τουρκίας 97 χρόνια μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης και 72 χρόνια μετά τη Συνθήκη των Παρισίων είναι ανιστόρητη και νομικώς αβάσιμη.
Η Άγκυρα φαίνεται, στην περίπτωση της (απο) στρατιωτικoποίησης των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, να επιδιώκει τη δημιουργία μιας «ζώνης ασφαλείας» μεταξύ της επικράτειας της και της ηπειρωτικής Ελλάδας η οποία θα επέτρεπε στην Τουρκία να εξυπηρετεί αποτελεσματικά τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντά της στην περιοχή σε καιρό ειρήνης ενώ παράλληλα θα περιόριζε σημαντικά την ικανότητα της Ελλάδας να αμυνθεί σε περίπτωση εχθρικής ενέργειας».
Από το 1936 είχαν δεχθεί τη στρατιωτικοποίηση
Ο επίτιμος Α/ΓΕΝ Ναύαρχος Κοσμάς Χρηστίδης εξηγεί ότι η ίδια η Τουρκία έχει δεχθεί τη στρατιωτικοποίηση των νησιών από το 1936. Κάτι που είχε πει στους Τούρκους και ο Νίκος Κοτζιάς όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών.
Ο Ναύαρχος Χρηστίδης επισημαίνει: «Η αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών Λήμνου και Σαμοθράκης η οποία, μαζί με την αποστρατιωτικοποίηση των Δαρδανελίων, της Θάλασσας του Μαρμαρά και του Βοσπόρου, καθώς επίσης και των τουρκικών νησιών Ίμβρου (Cokceada), Τενέδου (Bozcaada) και Λαγουσών (Tavcan), αρχικώς προεβλέπετο στη Σύμβαση της Λωζάννης (άρθρο 4) για τα Στενά του 1923 και καταργήθηκε από τη Σύμβαση του Μοντρέ του 1936 (όπως ρητώς μνημονεύεται στο προοίμιό της).
Το δικαίωμα της Ελλάδας να εξοπλίσει τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη αναγνωρίστηκε από την Τουρκία, σύμφωνα και με την επιστολή που απηύθυνε στον Έλληνα πρωθυπουργό στις 6 Μαΐου 1936 ο τότε Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα Roussen Esref, κατόπιν οδηγιών της κυβέρνησής του. Η τουρκική κυβέρνηση επανέλαβε αυτή τη θέση, όταν ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Rustu Aras, απευθυνόμενος προς την τουρκική Εθνοσυνέλευση με την ευκαιρία της κύρωσης της Συμβάσεως του Μοντρέ, αναγνώρισε ανεπιφύλακτα το νόμιμο δικαίωμα της Ελλάδας να εγκαταστήσει στρατεύματα στη Λήμνο και στη Σαμοθράκη, με τις εξής δηλώσεις του: «Οι διατάξεις που αφορούν τις νήσους Λήμνο και Σαμοθράκη, οι οποίες ανήκουν στη γειτονική μας και φιλική χώρα Ελλάδα και είχαν αποστρατιωτικοποιηθεί κατ' εφαρμογήν της Σύμβασης της Λωζάννης του 1923, επίσης καταργήθηκαν με τη νέα Σύμβαση του Μοντρέ και αυτό μας ευχαριστεί ιδιαίτερα» (Εφημερίδα των πρακτικών της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης τεύχος 12, Ιούλιος 31/1936, σελ. 309)».
Οι οδυνηρές συνέπειες το 1967 για την Κύπρο
Ο υπερασπιστής της Λευκωσίας στις μάχες του 1974, ο Στρατηγός ε.α. Δημήτρης Αλευρομάγειρος από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 υπενθυμίζει τι συνέβη στην Κύπρο όταν αποσύρθηκε από τη χούντα το 1967 η ελληνική μεραρχία:
«Υπενθυμίζουμε τη γνωστή προβοκάτσια των γεγονότων της Κοφίνου (στην Κύπρο, τον Νοέμβριο του 1967), η οποία οδήγησε στην επαίσχυντη απομάκρυνση της ελληνικής μεραρχίας με οδυνηρά για τον Ελληνισμό της Κύπρου αποτελέσματα.
Σημειούται ότι κατ' επανάληψη ελληνικές κυβερνήσεις προφανώς πιεζόμενες, και υποκύπτουσες σε κυνικές απειλές και με μηδενικές ή αόριστες υποσχέσεις έχουν προβεί σε ανάλογες ενέργειες (1976, συνάντηση Κ. Καραμανλή - Μπ. Ετζεβίτ στη Γενεύη, 1991, πρόταση κυβέρνησης Μητσοτάκη για αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη στα σύνορα Ελλάδας - Τουρκίας - Βουλγαρίας και διάφορες κατ' επανάληψη προτάσεις για αμοιβαία [;] μείωση των εξοπλισμών).
Οι ενέργειες αυτές καταλήγουν πάντα στην απαίτηση της Άγκυρας για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου με... υποκρυπτόμενο και εμφανιζόμενο την κατάλληλη στιγμή αντάλλαγμα την -άνευ ουδεμίας στρατιωτικής σημασίας και αξίας- απόσυρση της 4ης Στρατιάς».
ΠΗΓΗ: REAL NEWS 27/09/2020 - [Μετατροπή σε κείμενο: staratalogia.gr]
0 Σχόλια